‘De urgentie van de ‘Decade of Action’: vertragen om te versnellen
Er zijn grenzen aan groei en de wereld staat in brand. Die zin was in 1972 al waarheid toen de Club van Rome haar rapport ‘grenzen aan groei’ uitbracht.
Je hoeft de krant nu maar open te slaan om te beseffen: de urgentie om in actie te komen voor een betere wereld is groter dan ooit. De dreiging van klimaat; oorlog; voedseltekorten; noem maar op, is enorm. Dat jaagt angst in ons aan. Angst voelen we liever niet. We worden liever boos, of verdoven onszelf met afleiding. We kijken liever weg. En, laten we eerlijk zijn, weg bewegen van dreiging is oorspronkelijk een juiste beweging geweest. Biologisch bezien een reactie die nuttig is voor direct-voor-onze-neus dreiging van een roofdier. Maar ons zenuwstelsel is niet geoutilleerd voor de complexe indirecte dreigingen van nu. Waar weg kijken geen optie meer is, maar handelen en acties nemen die indirecter zijn. Experts wijzen ons erop dat we de grenzen aan groei al lang overschreden hebben. Dat we nog hooguit tot 2030 hebben voor behoud en regeneratie van een deel van ons ecosysteem om totale instorting af te wenden.
De omvang van onze problemen echt aankijken is overweldigend. En overweldigende angst versterkt het afgesneden voelen.
Afgescheiden van ons gevoel, van onze eigen kern, van elkaar, van de natuur. We schieten in ons hoofd en proberen de problemen op te lossen met ons denken. Zo raken we steeds verder verwijderd van ons lichaam, van ons voelen. Steeds meer afgesneden van het grotere dragende geheel en het gevoel thuis te zijn: bij onszelf en bij het levensweb.
Deze tijd nodigt ons dringend uit om ons gevoel van afgescheidenheid te helen.
Bij te dragen aan herstel van het levensweb. Niet vanuit angst maar vanuit liefde. We hebben misschien nog maar 8 jaar, dus hoe doen we dit snel én goed? Hoe herstellen we het levensweb met zo min mogelijk weeffouten?
Waar te beginnen, en wat te doen?
Pardoxaal genoeg begint snelheid maken in het aanpakken van de urgentie bij vertragen. Zodanig vertragen dat we uit ons hoofd komen en bij ons gevoel. En bij onze natuurlijke staat van zijn: die zich ontvouwt als we helemaal aanwezig komen in het hier en nu.
Misschien heeft u het wel eens ervaren: helemaal aanwezig in het nu, ontstaat als vanzelf verbinding met een innerlijke kern van diep weten, vertrouwen en unieke eigen wijsheid. Die unieke kern kunnen we zien als onze ‘seed of life’. Om snelheid te maken in de decade of action, is het juist nodig om te leren helemaal in het hier en nu aanwezig te komen, de eigen unieke potentie aan te boren, die bij te dragen en te verweven met anderen om samen het levensweb te repareren.
Ieders unieke ‘Seed of Life’ tot bloei brengen en bijdragen
Wat is dat dan precies, die individuele seed of life? In heilige geometrie bestaan vormen zoals de zogenaamde ‘seed of life’ en de ‘flower of life’. De seed of life wordt gezien als het oorspronkelijke zaadje dat – mits geplant in de juiste voedingsbodem en verzorgd met regen en zonlicht – tot wasdom en tot bloei komt: de zogenaamde ‘flower of life’.
De ‘seed of life’ vorm ziet er net zo uit als de eicel die net bevrucht is en een aantal keer celdeling heeft doorgemaakt binnen de grenzen van de celwand van de eicel. Alvorens die openbarst en gaat uitgroeien tot embryo.
In die seed of life - in deze bevruchte eicel - ligt onze potentie besloten. De (goddelijke) levensvonk - omvat door een unieke genetische blauwdruk - vormt onze unieke gift. Leuk weetje: recent wetenschappelijk onderzoek laat een biofotonische lichtflits/oplichten van de eicel zien vlak na bevruchting!
De oude Native American wijsheid van de Crystal Skull en White Buffalo Dreaming societies bieden de indigenous amerikaanse stammen hun ‘heilige teachings’ aan het tot wasdom en bloei brengen van de seed of life van elke gemeenschapsgenoot. Hun ceremonies, rituelen, opvoeding en mentorschappen staan in het teken van de gemeenschap zodanig vormgeven dat elke gemeenschapsgenoot zijn of haar volle potentie bij kan dragen.
Tot 1997 waren deze teachings geheim en niet toegankelijk voor de rest van de wereld. Sinds dien wél. Waardoor meer en meer ‘wijze elders’ hun kennis in boeken uitdragen; westerlingen toelaten in hun leerscholen of zelf de wereld rondreizen om hun lering aan te bieden. Jamie Sams, Chief Seattle en Chief Nowaten zijn daar voorbeelden van.
Indigenous stammen die met deze wijsheden werken, gaan uit het principe dat elk kind in de eerste plaats een goddelijke vonk heeft die uniek is. Dat het de bedoeling van ieder leven is om die vonk tot wasdom te helpen brengen en bij te dragen aan het grotere geheel. Daarbij zowel de unieke menselijke kwaliteiten als (zelf)compassie ontplooiend voor zijn of haar menselijke beperkingen. Zodat bijdragen en samenwerken moeiteloos voelt: dansend, zwermend met elkaar. Als vanzelf gebruik makend en genietend van de aanwezige diversiteit in de groep. Zoals de groepen dieren in de natuur ons dat ook voorleven.
We kunnen in het westen veel leren van Indigenous American wijsheid over hoe het levensweb te helpen herstellen. Vanuit hoe we als menssoort bedoeld zijn: hoeders van de aarde.
De rol van de menssoort in het levenweb – leren van de natuur
De natuurlijke staat van zijn van de mens is voor indigenous americans letterlijk normaal. Dat de mensheid een natuurlijke rol in het levensweb zou kunnen vervullen: een gegeven zoals we dat ook zien in de natuur.
De bij vraagt zich niet af wat haar rol als soort binnen het grotere geheel is, maar is gewoon. Ze neemt de bestuiving en bevruchting van planten en fruit op zich. En ook de rol van de bij binnen haar kolonie (dar, honingbij, koningin) is geen vraag, maar een gegeven.
De bomen die koolstof omzetten in zuurstof. Die ogenschijnlijk concurreren voor zonlicht bovengronds, maar ondergronds communiceren en voeding doorspelen. Die weet hebben van de kracht van diversiteit - elkaar helpen groeien om zo beter bestand te zijn tegen weersomstandigheden – dankzij diversiteit van bomsoorten in plaats van monocultuur...
De natuur is een complex, organisch intelligent georganiseerd systeem, dat wérkt en samenwerkt. Vanzelf komt alles precies op tijd af. Alleen de ‘geciviliseerde mens’ kan dit niet meer.
De ‘civilisatie’ met al haar intelligente verworvenheden heeft er langzaam maar zeker voor gezorgd dat we steeds verder af zijn komen te staan van het ritme van de natuur en de hartslag van de aarde. Het verlangen controle uit te oefenen en zekerheden te verwerven zit ons flink in de weg. Laag op laag conditionering in lichaam, hart, geest en energie maakt dat het moeilijk voor ons is om direct contact te maken met onze natuurlijke staat van zijn, onze gift en een dansende manier van samenwerken.
Samen werken aan de wereld & je gift bevrijden & samen helen = snelheid maken
De weg terug voor ons westerse mens is die van bevrijding van je gift en heling op alle lagen: lichaam, hart, geest en energie. Dat vraagt ‘zelf-heling/ontwikkelingswerk’. Niet met het doel om zelf gelukkiger te worden, maar teneinde je gift te bevrijden en maximale werking ermee in de wereld te hebben. Dat werk gaat het snelst als het samen met anderen gebeurt die net als jij dienstbaar willen zijn aan een betere wereld. Het aankijken van de individuele en collectieve pijn en wonden en heling lukt samen. Samen kunnen we het aan.
Ingebed in het magische veld dat ontstaat als we leren onze hartslag te synchroniseren met de hartslag van de Aarde en de natuur. We kennen allemaal de magische momenten waarop dit vanzelf lukt: dan ontstaan synchroniciteits- ervaringen. Dieren in de natuur die ineens op je pad komen en je iets te vertellen hebben, toevallige ontmoetingen die net zo moesten zijn. Een onbekende die als orakel ineens precies het juiste zegt of je iets geeft dat hulp is bij waar je van binnen mee worstelt.
Synchroon met de Aarde en dit veld voelen we ons gedragen: onderdeel van een soort magisch veld van verbondenheid en resonantie. Dat biedt vertrouwen, veiligheid en een gevoel van ontzag en overgave aan de grotere flow en het nieuwe dat door ons heen geboren wil worden.
De uitnodiging van nu: Overgave aan het natuurlijke intelligente organiserende principe
Wij geloven dat deze tijd de mensheid uitnodigt om het ‘god willen spelen’ via de mentale intelligentie, los te laten. Kunnen we de wereld redden door zo slim mogelijk nieuwe complexe systemen op te tuigen, controle te grijpen en te proberen die met alle macht te houden? Hoeveel weeffouten ontstaan er dan?
...of...
leren we ons toevertrouwen aan het intelligente organiserende principe van de natuur in ons, door ons heen en om ons heen? Werken vanuit onze natuurlijke staat van zijn en als vanzelf te doen wat door ons heen wil ontstaan. Durven hopen en vertrouwen dat dat werk genoeg is en dat het gehele levensweb dan vanzelf herweven wordt, ook als wij het totaalplaatje zelf niet kunnen overzien? Zoals de bijen niet kunnen overzien hoe elke individuele bijdrage de gehele kolonie haar rol laat vervullen? We hopen het laatste!
