Hoe werkt Synchroniciteit?
Onlangs werd Leonie Stekelenburg gefotografeerd voor FD persoonlijk door fotograaf Martin Dijkstra. Op een mooie zonnige zaterdag ochtend kwam alles samen tot een mooi moment waarin het voelde alsof de tijd even stil stond. De zon, de bloesemboom, het zingende kleine meisje – alles verzachtte de harde hoge bedrijfsgebouwen op de achtergrond. Mooi in lijn met het verzachtende bezielende werk dat ze op de zuidas brengt.
Dat bleek de fotograaf zelf ook zo ervaren te hebben. Want een aantal maanden later werd hem in FD ‘achter de schermen’ gevraagd wat zijn favoriete foto was en waarom. Hij beschreef precies hetzelfde gevoel.
Toeval? Of synchroniciteit?
Ken je het fenomeen van synchroniciteit? Synchroon betekent letterlijk tegelijkertijd. Een ervaring van synchroniciteit heeft vaak iets magisch. Soms is het een kleine toevalligheid. Iemand waar je aan denkt appt precies op dat moment ook over datgene in jouw hoofd. Toeval? Zou kunnen. Alle ervaringen zijn natuurlijk plat te slaan tot rationaliteit en toeval. Veel mensen doen dat, en gaan over tot de orde van dag.
Maar misschien ken je periodes in je leven die bol stonden van bijzondere ervaringen. Tijden waarin je voelt dat je open staat: voor jezelf, anderen, het leven, de natuur om je heen. Waarin je merkt dat je als het ware resonantie terug krijgt van jouw omgeving op jouw openheid. Misschien spreekt een onbekende je uit het niets aan met een boodschap die precies aansluit bij een vraag waar jij mee loopt. Je kijkt op en weg is die persoon! Of je vindt iets op de grond met een boodschap. Komt er een wild dier op je pad tijdens je wandeling naar je toe om zich aan te laten raken en je diep in de ogen te kijken. Om je gerust te stellen: ‘komt goed, je bent goed bezig’.
Ken je dat? Heb je wel eens zon periode in je leven gehad, maar verdween het ook weer? Zodat je je af vraagt: waarom had ik dat toen wel en nu niet? Of ervaar je dat (nu nog steeds) dagelijks?
Ik heb zelf meerdere periodes gehad met veel synchroniciteit. Die man die op straat ineens iets zei, dat was bij mij. Het hert dat neus aan neus met me stond toen ik mijn ogen open deed na een meditatie in het bos stelde me gerust in een periode waarin veel verandering op me af kwam in mijn leven en angstig was. En recenter: de witte buffalo die verscheen op mijn pad in een tijd dat ik twijfelde of mijn klimaatwerk was wat ik de wereld te bieden had. Waardoor ik de legende van de white buffalo woman vond en mijn bevestiging dat ik nog steeds op het juiste pad was.
Omdat die ervaringen soms in periodes heel veel aanwezig waren en dan weer niet, ging ik me afvragen ‘wat is synchroniciteit precies, en hoe werkt dat?’.
Een prachtig boek van Southern Seer ‘Jamie Sams’, een native american wijze dame, bood me herkenning en een blij gevoel van ‘oh ja, zo werkt dat!’.
Ze schrijft: als je je hartslag (en daarmee jouw hart, jouw zijn) in het hier en nu brengt en helemaal bij jezelf en je hart bent. En je vervolgens opent en afstemt (synchroon maakt) met de hartslag; de frequentie van moeder Aarde, dan ervaar je synchroniciteit. Dan krijg je ervaringen op je af die resoneren met jou en waar je nu bent. Dat kunnen ervaringen zijn die je helpen, troosten, de weg wijzen of inspiratie bieden. Dat hangt helemaal af van wat er op dat moment aansluit op jouw pad om steeds meer een heel mens te worden: dat zich onderdeel voelt en weet van het allesomvattende levensweb. Het veld van energie van al dat leeft. Dan resoneren mensen maar ook dieren op jou en communiceren met je.
Door alle jaren training en ervaring met helemaal aanwezig komen bij mezelf en mijn hart en mijn openheid, lukt het me regelmatig om de voorwaarden te scheppen die synchroniciteit mogelijk maken.
Een mooi voorbeeld daarvan gaat over de foto die bij dit blog artikel staat en waar ik dit artike mee begon. Het is een foto genomen voor het FD weekeind magazine. Ik werd door geïnterviewd over spiritualiteit en bezieling op de Zuidas. Er moest nog een foto van mij bij het artikel komen. En ik had met de fotograaf afgesproken elkaar op de Zuidas te ontmoeten en dan te kijken waar de foto genomen wilde worden.
Ik voelde: die foto moet genomen worden op een plek die het contrast van bezieling en zuidas uitbeeldt. Dat voelde nogal als een uitdaging als ik me de harde hoge gebouwen voor ogen stelde die de Zuidas rijk is. Maar ik had die intentie in mijn hart en stelde me open.
Het blijkt die dag een zonnige zaterdag. Vanaf de bushalte loop ik op het Gustav Mahler plein af. De Zuidas voelt in het weekeind als een vreemd dier. Verlaten.. Ik sta stil op de aanloopbrug, adem diep in en kijk om me heen. OP het plein voor me zie ik een grote roze bloesemboom die bloeit. Zo ongeveer het enige element dat organisch, zacht en mooi is om me heen. Eronder speelt een klein meisje met de bloemtakken die al gevallen waren. Ze zingt zachtjes voor zich uit. Mijn hart gaat verder open. Wat een schatje. Verderop zijn wat gezinnen met hun kinderen aan het voetballen. De zon schijny op mijn gezicht en ik voel: JA, hier moet de foto genomen worden.
Maar ik ken de fotograaf niet. En mijn ervaring tot nu toe met artikelen voor de Zuidas is dat interviewers en fotografen vooringenomen ideeën hebben bij de Zuidas: de harde gebouwen uitlichten, of een bepaald aspect van mijn werk. Dit interview moest gaan over boeddhisme in plaats van de bredere bezieling waar ik voor sta. Maar het was boeddhisme of niks.
Ik adem nog eens diep in en neem me voor me over te geven en te vertrouwen op dat wat wil ontstaan. Ik laat mijn gehechtheid los aan deze plek en loop door. Bij het station haal ik Martin Dijkstra op. We raken aan de praat. Over Meditatie. Zijn vrouw blijkt yoga lerares. Over introvert zijn of extrovert. Beiden introvert. Over dat de Corona lockdown (dit speelde in 2020) zo zijn voordelen heeft voor introverten: minder prikkels. Al pratend hierover zakken we samen in een frequentie van verbinding en openheid.
Ik voel dat nu het moment is om hem de plek te laten zien die ik voel dat klopt. We lopen erheen en Martin ziet het ook helemaal zitten op die plek. Ik neem plaats op het bankje. Ik merk dat mijn kaak verstrakt. Want ik vind het spannend om gefotografeerd te worden. Maar het zingende kleine meisje helpt me steeds weer bij mijn hart en vertedering uit te komen.
Het werd een prachtfoto. Zo mooi zelfs dat ik een paar weken later compleet overrompeld verrast werd door het feit dat ik op de cover stond! Alles aan de foto bleek te kloppen. Zelfs de kleuren van mijn kleding, de boom en de grote rode monden op de ruiten achter me van de tandarts praktijk: alles harmonieerde.
Het was een synchronistisch samen komen met Martin Dijkstra. Ik ging zijn werk volgen op instagram en had af en toe leuk contact. Hij had Freek Vonk onder water in Blijdorp gefotografeerd. Mijn kinderen hadden die foto’s gezien en riepen ‘das nep!’. Dus ik ‘nee hoor, kijk maar hier maakt Martin de foto’s bij het aquarium. Er is een duiker bij om Freek van lucht te voorzien.’
Een tijd later werd Martin Dijkstra in het FD zelf geïnterviewd over zijn fotografie in ‘achter de schermen bij de fotografen’. Hij werd gevraagd wie hij het leukst had gevonden om te fotograferen (Pieter Schoen, Jolanda Jansen).
EN hij kreeg de vraag welke foto zijn persoonlijke favoriet was. Zijn antwoord?
‘Een foto uit de serie ‘Zingeving op de Zuidas’. Leonie Stekelenburg zit op een bankje met in de achtergrond een prachtige boom in bloei met een zon die door de bladeren heen komt. Alles in het beeld was toevallig min of meer dezelfde tint. Hier vond ik de betekenis van de serie en het beeld heel mooi bij elkaar komen’.
Toeval... of synchroniciteit?
Lees het volledige interview met Martin Dijkstra hier:
https://fd.nl/fd-persoonlijk/1368165/achter-de-schermen-bij-de-fotografen-nrc2aaLgkHiT
